«خورشيد حنيف»

چهلمين سالگرد تاسيس سازمان مجاهدين مبارك باد

 

«خورشيد حنيف»

 

...در انتها

              وزان همه

                         يك صدا باقي ماند

                                                  و آن صداي چكمه بود!

                                                                                   در سكوتي وهمگين

 

در فصل رويش

                  ز گلزار وطن

                                    جزكويري نمانده بود

                                                                            در زير هجمة خصم

 

....

 

سكوت بود , سكوت محض

                                      خاموشي!

كبوتران مردند بر زمين

                               تنها ز رسم پرواز

                                                     يادش بود دلخوشي!

 

خورشيد محو بود

                          در زير ابر سياه

در غبار

             مني نبود

                              كه ما شود

                                         دستي  نماند

                                                            كه زنجير شود

و آنكه نمي خواست كه ما. ما شويم

                                          خانهآباد بود در اين وطن(1)

و  «مائيان»,همه

                      « خانه ويران», گسسته دست

 

آواز ِجرس نبود

و صدا,

        در هياهوي چكمهها

                                    فقط تنينِ سر نيزه بود

                                                                    بر حلقوم خلق

....

فريادي نبود

               مگر خاموش در گلو

اميدي نبود

                مگر در قصهها

خيزشي نبود

              جز تكاپوي

                          زبهر گذشت زمان

و خواهش ِسرخ دلي

              بهجز

                      تمناي ناسوتي نمانده بود

 

...

در آن كوير

               نوري نبود كه روزني شود

اميدي نبود

                  كه مرهمي شود

قاصدكي نبود

                     كه آرزويي شود

در زير صداي پاي چكمهها

.....

 

ناگه

در آسمان ِتيره و سياه

بر زد جرقه اي

                      آمد تندري

                                    و صاعقه بر زد بركوير

وخورشيد دگر

               برآمد اينبار از خاك ايران زمين

                                        با نام مبارك حنيف

                                                                      خورشيد مجاهدين

...

جرس فرياد بر كشيد

                              ياران اكنون براه!

                                                        خاموشان بپا!

آمد ندا

ياران بر خيزيد!

زمانه , زمان بودن است

                            يكدست هزار شدن

با توشهاي و دانشي دگر

                                  روان شدن است

بايد خيزيد و

                   فرياد شد

 با هم خروشيدو

                   مشت شد

بايد كه« ويران كنيم خانة دشمن»

                                               زمانة آبادخانة «ما» شدن است

...

 

از تابشش نورش

                  بيدار شد

                                آنكه بخواب بود در شب

و روزينيان

               بر دست خود

                               خورشيد را يافتند

...

بريز! آي آبشار هميشه بهاران

بر قلب زميني كه

                       نور

                                آب

                                        حتي جلبرگي هم

                                                                    جرأت بودنش نبود

بريز آي آبشار  هميشه روان

                                      از قلب مسعود

                                                              بر بلند  قامت خلقت

                                                                                             چشمة كوثر  را

بمان هميشه بمان

                          اي!

                                   خورشيد ظلمت سوز

                                                               اي سرفراز

                                                                             در شامٍ وطن                                                                       

                                                                                                 روشناييِ روز

...

نسيمي ز «خانهها» گذر كرد

«باز شد  درها

                   پنجرهها

                                    دلها

                                                دستها

                                                                 به روي قاصد نبرد»

«وشور يكپارچگي از شرق

                                      باز بر پا شد»(3)

 

و آنگاه كه  ققنوسان  از خاك كبوتران بر خاستند هر كدام سيمرغي بودند و  چو مردمان  بدانها نظر كردند,  پرواز دگر خاطره نبود.  و حال عقابها(1)  از هفت نه, هفتاد كوره برخاسته به اوجي دگر پرميكشند و انوار نور خورشيد محمد,اصغرو محسن , درپي 40 سال,  در زمانه تاريكيها و انجماد بر قلب عاشقان راه گرما ميهد و بشارت آزادي وطن.

 

م. مشيري( حميد ايراني)

شهريور 83

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید 

(1)و(3) : اشاره به قصيدة « آبي و خاكستري,سياه» از شادروان حميد مصدق

(2): رزمندگان ارتش آزاديبخش ملي ايران

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

template Joomla